مدال آوری به تنهایی ارزش نیست

به گزارش مفدا بهشتی، سیده زهرا موسوی در ابتدای این گفت و گو با اشاره به سابقه ورزشی خود اظهار داشت: در حدود یازده -دوازده سال است که کاراته کار می کنم. دان دو کاراته دارم و قبلا برنز مسابقات بین المللی، دو طلای مسابقات کشوری سبک شوتوکان، نقره مسابقات بسیجیان کشور، نقره ی سبک شیتوریو کشور، یک برنز کشوری و دو بار هم مدال برنز در مسابقات علوم پزشکی کشور را داشتم. همچنین تعدادی مدال در زمینه کاتای انفرادی، تیمی و کمیته هم در کارنامه ام وجود دارد.

 وی در پاسخ به سئوال ارزیابی از امکانات ورزشی دانشگاه، گفت: سالن تربیت بدنی و سالنی که برای خوابگاه دخترانه  الزهرا(س) ساخته اند، قیمتی چند میلیاردی دارد اما چند ده نفر بیشتر استفاده نمی کنند. خود من زمانی که می خواستم از سالن خوابگاه به عنوان دانشجوی خوابگاهی استفاده کنم، مسئولین اجازه تمرین بدون مربی نمی دادند، خب مربی هم که نبود، می گفتند باید یک نفر مسئول داخل سالن باشد، در نهایت یک مربی پیلاتس می آوردند و در زمان غیرمناسبی (وقتی دانشجویان از دانشگاه  بر می گشتند) تمرین می گذاشتند.  گلایه من این است که در تابستان گرم و زمستان سرد، بچه ها برای یک دویدن ساده هم مجبور هستند توی حیاط کار کنند. در حالی که من در بازدیدی که از خوابگاه های سایر دانشگاه ها مانند همین دانشگاه بهشتی داشتم متوجه شدم  که تا دوازده شب اجازه ورزش در سالن خوابگاه می دهند و بچه ها تا پاسی از شب والیبال و بسکتبال بازی می کنند و خیلی شادتر و سالم ترهستند. مثلاً ما استخر خیلی خیلی خوبی در دانشگاه داریم و دوازده هزار دانشجو. اما هزینه ی آموزش شنا آنقدر بالاست که من یکی خودم جرئت ندارم بروم و یاد بگیرم. بدون آموزش هم اجازه شنا نمی دهند و فقط می شود آب بازی کرد.

این دانشجوی ورزشکار دانشگاه در ادامه افزود: دو دوره ی قبلی هم گفتیم کاراته رشته ای نیست که در دو هفته تیم را جمع کنیم و انتظار مدال داشته باشیم. ورزش رزمی گاهی آسیب های مادام العمر و غیر قابل جبران دارد، تمرین مستمر می خواهد. ما چهارسال پیش و دوسال پیش هم از دانشگاه خواستیم برای ما سالن، تاتمی، مربی و البته مهم تر از همه این ها لیگ کشوری هماهنگ کنند که در طول سال تمرین داشته باشیم. لیگ، آمادگی بچه هارا فراهم می کند. در دانشگاه خود ما هستند کسانی که به  خاطر شرایط تحصیل، از تمرین برای انتخابی تیم ملی هم باز ماندند. درحالی که در گذشته شانس قرار گیری در تیم ملی را داشتند.

موسوی همچنین اشاره کرد: میزبانی دانشگاه علوم پزشکی تبریز از نظر اسکان، امکانات و برخورد کارکنان و البته غذا عالی بود؛ اما نبود کولر یا پنکه در سالن مسابقات و خوابگاه در دمای 32 درجه خیلی آزار دهنده بود. سطح فنی المپیاد هم در رشته کاراته خوب بود چون کلا کاراته رشته فنی است و شانس، نقش کمی در پیروزی دارد و داوری ها دقیق بود.

وی در ادامه سخنان خود به همکلاسی هایش پیشنهاد کرد: از دوستانم می خواهم بدون بهانه به ورزش رو بیاورند و درس، کار، شیفت و ... را بهانه نکنند. خود من با وجود این که به تازگی خدا یک دختر کوچولو به ما داده است دوباره ورزش را شروع کردم و الحمدلله شروع خوبی هم بود. ورزش کردن انسان را برای بقیه ی شئونات زندگی آماده می کند و بین یک انسان ورزشکار و غیر ورزشکار در مواجه با سختی ها تفاوت های زیادی وجود دارد. توصیه می کنم بیشتر از این که در ورزش به دنبال زیبایی اندام محض باشند، به فکر نشاط، سلامتی، تفریح، اخلاق و تواضع باشند. در کنار این ها تناسب ظاهر هم حاصل می شود. به خاطر کلاس، شهرت و عکس اینستاگرامی ورزش نکنند. دنبال کننده و تأیید کننده ی چنین افراد ورزشکاری هم نباشند. هر کسی که ورزشکارتر شد و سالم تر ماند تا بیشتر در خدمت جامعه باشد و متواضع تر بود، او را الگوی خودشان و جامعه بدانند. الگوی خود من شهیدان عباس بابایی و ابراهیم هادی بودند و توی همین رقابت آخر هم از آنها کمک خواستم.

* بخشی از انگیزه ی من برای ادامه ورزش، دادن انگیزه به دانشجویان مادر بود که ثابت کنم: ما هم میتوانیم.

این دانشجوی مدال آور دانشگاه نظرش را در مورد رشد چند جانبه و نه تک بعدی، این گونه بیان کرد: من خودم اصلا آدم تک بعدی نیستم. یک انسان تک بعدی چرا از خودش خسته نمی شود؟ معمولا آدم ها تک بعدی نیستند. فکر می کنم بیشتر تنبلی و سستی باعث می شود  انسان ابعاد دیگر وجودش را کشف نکند.

موسوی در ادامه نظر موافق و مثبت خود را در مورد شعار « تیم علوم پزشکی ... فقط شهید بهشتی» اعلام کرد و گفت اثر این شعار بر ورزشکاران، به ویژه در زمان دریافت مدال، عالی است.

وی همچنین خواسته اش از مسئولین را این گونه بیان کرد که انتظارم از آنان، تهیه ی امکانات ورزشی ارزان برای همه ی دانشجویان است. دانشجویی که انگیزه ورزش کردن داشته باشد،  امروز بیشتر به خاطر نبود ورزش ارزان به ورزش رو نمی آورد. اغلب دانشکده های ما هم در شمال تهران هستند و شهریه ی یک ماه آن ها حدود یک سوم هزینه ماهانه زندگی ما است.

این دانشجوی ورزشکار در خاتمه مصاحبه خود اظهار داشت: به نظر من مدال آوری به تنهایی ارزش نیست. وقتی یک نیروی متفکر انسانی، مثل دانشجویان علوم پزشکی برای ورزش وقت و انرژی می گذارند از ده ها مدال طلا ارزشش بیشتر است. شاید مادران ما هرگز نتوانند ورزش قهرمانی را دنبال کنند، آن ها در جای دیگری قهرمان هستند. بخشی از انگیزه ی من برای ادامه ورزش، دادن انگیزه به دانشجویان مادر بود که ثابت کنم: ما هم میتوانیم.

مصاحبه: حسن دانشمند

کارشناس روابط عمومی